Helden

Afgelopen week kwamen enkele honderden activisten bijeen in Wenen op de conferenties van de LGBT koepelorganisatie ILGA. Meer dan 90 nationaliteiten kwamen bijeen in Wenen. Samen spraken we over de situaties in verschillende landen en hoe er beter kan worden samengewerkt.

De ervaringen van activisten uit de hele wereld herinneren mij eraan waarom ons werk zo keihard nodig is. Voor mij is het een weerzien met veel helden. Ik ben blij om bijvoorbeeld Alecos Modinos weer te zien: een Cyprioot die inmiddels al decennia lang strijdt tegen homofobie op dit verre Europese eiland. 

Vorig najaar bezocht ik hem op Cyprus en hij vertelde mij over zijn jarenlange strijd tegen de overheid. Cyprus is geen vreselijk groot eiland, veel mensen kennen elkaar. Daarom zijn er maar weinig homo’s en lesbiennes uit de kast.

Hij is één van de weinige die wel ‘uit’ is. Hij klaagde zijn land Cyprus in de jaren negentig aan tegen de criminalisering van homoseksualiteit. 

Destijds leidde dat tot een belangrijke doorbraak bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens: Cyprus werd verplicht gesteld homoseksualiteit te decriminaliseren. Het voelt als een groot voorrecht deze man te kennen. Een voorbeeld van een man waarbij de begrippen gelijkheid en rechtvaardigheid in het bloed zitten.

Ook in Wenen liep de verkiezingskoorts hoog op. Hier en daar een enkele Obama-button, maar vooral veel gesprekken over welke invloed een nieuwe president kan hebben op de situatie van homo’s in de wereld. Eerder schreef ik al over hoe de VS zich in internationale organisaties vaak nog conservatief opstelt. 

Amerika zou als invloedrijk land binnen veel internationale organisaties nu een veel positievere rol kunnen gaan spelen om homofobie wereldwijd te bestrijden. Immers: veel van de huidige conservatieve diplomaten op belangrijke buitenlandse posten zullen de komende maanden door Obama worden vervangen. Het zal dan ook geen verassing zijn dat de verkiezing van Obama groots gevierd werd tijdens de conferentie. 

Als Obama homovriendelijk blijft zoals hij dat nu zegt te zijn, dan zal dit een behoorlijke impact kunnen gaan hebben.  

Mensenrechtencommissaris Thomas Hammarberg van de Raad van Europa sprak de Europese conferentie toe. Hij sprak ondermeer over het belang van gelijke toepassing van mensenrechten voor transgender personen. Erg belangrijk dat hij dit doet, ook in Nederland moet er nog veel gebeuren op dit gebied. 

Op dit moment is het zo dat een man-naar-vrouwtransitie pas wettelijk erkend wordt als aan een ‘sterilisatie-eis’ is voldaan. Medisch gezien is deze ingreep onnodig, en daarmee onacceptabel. In Turkije werken veel transgenders hierdoor noodgedwongen in de prostitutie. 

Niet alleen is dit de enige manier om hun geslachtsveranderende operatie te kunnen bekostigen, dit doen zij ook omdat ze na hun operatie vaak nergens anders meer aan het werk komen. 

Nog veel werk aan de winkel, dus!

Ook een klein Nederlands succes tijdens de vergadering: COC Haaglanden zal de ILGA-Europe conferentie in 2010 organiseren in Den Haag! De Nederlandse overheid én Den Haag ondersteunen de conferentie, wat het mogelijk maakt om in 2010 vele activisten uit Europa bijeen te brengen.

Moe vloog ik gisteravond terug naar Amsterdam, vol met nieuwe ideeën en geïnspireerd door de verhalen van helden uit de hele wereld. Tot de volgende keer!

Verenigde Naties: vrouwenrechten ook voor lesbische, biseksuele en transgender vrouwen?

In 1979 ging de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties akkoord met de aanname van het ‘internationaal vrouwenverdrag’ (Convention for the Elimination of All forms of Discrimination against Women – CEDAW). Het vrouwenverdrag is sindsdien een belangrijk instrument om de positie van vrouwen wereldwijd te verbeteren.  Binnen de VN geldt dat zodra een land een verdrag heeft geratificeerd, zij om de naleving van dit verdrag aangesproken kan worden. Tot op heden hebben 185 landen van de in totaal 192 VN lidstaten het verdrag geratificeerd.  De naleving van dit vrouwenverdrag wordt gemonitord door het Comité voor vrouwenrechten, dat bestaat uit onafhankelijke experts. Alle landen die het verdrag hebben geratificeerd dienen elke vier jaar een rapportage in op basis waarvan voorgang besproken wordt. NGO’s kunnen daarnaast de leden van het comité ook informeren over hun perspectief. Dit kunnen zij doen door het indienen van schaduwrapportages en het organiseren van informatiebijeenkomsten voor leden van het comité.

 

Wat mij direct opvalt is dat er nauwelijks mannen aanwezig zijn tijdens de beoordeling door het comité. Blijkbaar zijn vrouwenrechten vooral een zaak voor vrouwen, wat ik opmerkelijk vindt. In het comité zit zelf één man tussen 22 vrouwen: de Nederlandse Cees Flinterman. Tussen alle NGO’s ben ik zelf een van de weinige aanwezige mannen…

 

COC Nederland organiseerde afgelopen maandag samen met IWRAW (International Women Rights Action Watch) een side-event tijdens de bijeenkomst van CEDAW. Wij doen dit omdat wij vinden dat de discriminatie van lesbische, biseksuele en transgender vrouwen ook gedekt wordt door het VN-vrouwenverdrag. Het verdrag verwijst immers naar een aantal principiële waarden: mensenrechten zijn universeel, gelden voor alle mensen en zijn gebaseerd op gelijkheid (onder meer tussen mannen en vrouwen). De voorzitster van het panel, Madeleine Rees, hoofd vrouwenrechten bij het kantoor voor de Hoge Commissaris van de mensenrechten, drukte het tijdens haar opening mooi uit: “To say that one part of women is not protected by the convention, is to abandon its application to all women.”

 

De onafhankelijke experts die onderdeel uitmaken van het comité beslissen per consensus welke aanbevelingen zij maken nadat een land door hen beoordeeld is. Helaas zijn niet alle leden van het comité even welwillend om zich bezig te houden met seksuele oriëntatie en gender identiteit. Tijdens een bijeenkomst in juli drukte een van hen dit stellig uit: “Over my death body we will not deal with such issues!” Ferme taal, maar dit weerspiegelt helaas nog steeds al te goed de werkelijkheid waarbinnen we met de Verenigde Naties maar te doen hebben. Door het side-event hopen we de leden van het comité zover te krijgen om te besluiten dat zij in het vervolg ook aanbevelingen gaan maken over de situatie van lesbische, biseksuele en transgender vrouwen.

 

Daarom hebben we er in samenwerking met IWRAW voor gezorgd dat activisten uit drie landen die deze ronde aan de orde komen, presentaties kunnen geven over de situatie in hun land. Ik heb groot respect voor de activisten uit Kirgizië, Mongolië en Ecuador die op geweldige manier vertelden met welke problemen hun gemeenschappen nog dagelijks te maken hebben. Hun verhalen maken duidelijk indruk op de aanwezige leden van het comité.

 

Activisten uit Ecuador vertellen over het werk van klinieken, waar homo’s en lesbiennes naartoe worden gestuurd om te genezen van hun seksualiteit. De vertegenwoordigers uit Kirgizië vertelt onder meer over het geweld dat plaatsvindt tegen leden uit de gemeenschap: lesbische vrouwen worden vaak ontvoerd, verkracht en gedwongen te trouwen met een man.  In Mongolië is het de beweging nog steeds niet gelukt een organisatie geregistreerd te krijgen. Net als in Kirgizië hoeven slachtoffers van homofoob geweld hier niet aan te kloppen bij de politie. Dat zullen ze ook niet doen, want deze slachtoffers lopen vaak het risico ook nog eens door de politie verbaal en fysiek mishandelt te worden.

 

Hartverwarmend is het optreden van Glenda Simms, een expert afkomstig uit Jamaica. Ze veroordeelt de homofobe houding van veel politici, waaronder die in haar eigen land. Ze wijst ons activisten op het gevaar om de begrippen ‘moraliteit’ en ‘religie’ met elkaar te verweven. Religie gaat over een eigen idee dat groepen in de samenleving hebben over goed en fout, terwijl moraliteit gaat over de kijk op humaniteit binnen een samenleving. Daarom moeten activisten zich meer richten op het begrip humaniteit als basis voor het voeren van discussies.

Een ander lid van het comité, dat zich in het verleden uitsprak tegen homoseksualiteit, lijkt door de verhalen 180 graden in mening gedraaid. Ze benadrukt dat discriminatie van lesbische en biseksuele vrouwen moet worden aangepakt.

 

Het seminar eindigt met een interventie van een andere NGO: ONE spirit. Zij vertegenwoordigen een spirituele gemeenschap die homo’s en lesbiennes ervaart als ‘gezegende mensen’. Doordat we zowel kenmerken hebben van het vrouwelijke geslacht als het mannelijke geslacht zijn wij ‘tweegeestelijk’ en voor hen dus heilig. Homofobie heeft zich pas lang na de schepping ontwikkeld in de samenleving en moet keihard bestreden worden volgens hen. Een onverwachte maar warme bijdrage aan het debat.

 

Na afloop vraagt een activist uit Ecuador aan mij of ze nou blij moet zijn met de uitkomsten van de bijeenkomst. Ze vraagt zich af wat voor goed nieuws ze nu mee naar huis mee kan nemen. Een hartverscheurende vraag die precies de inhumaniteit van organisaties als de Verenigde Naties weerspiegelt. Op korte termijn zal er helemaal niks veranderen. Maar door dit soort bijeenkomsten hopen we beetje bij beetje erkenning op te bouwen dat mensenrechtenschendingen op basis van seksuele oriëntatie en genderidentiteit niet onverlet gelaten mogen worden. Dat kost veel tijd en het is vreselijk belang om activisten uit deze landen hierover te laten praten in dit soort fora. Na zo’n bijeenkomst moeten zij weer terug naar de problemen waar ze eventjes op hoog niveau over konden praten, zonder dat zo’n bijeenkomst direct impact heeft op hun werk. Maar tegelijkertijd vindt er wel een dialoog plaats, die langzaam toch bijdraagt aan een betere wereld.

 

 

Meer informatie:

http://www2.ohchr.org/english/bodies/cedaw/index.htm

De OVSE-wat?

(14-10-2008 @ gay.nl) 
Het najaar is altijd een erg drukke periode in mensenrechtenland. Om een mij onbekende reden vinden veel belangrijke bijeenkomsten plaats in oktober en november. Dat betekent vliegtuig in en uit deze tijd. Een periode waarin er veel goed werk verzet kan worden en daarmee veel inspiratie oplevert!

Begin oktober was ik op de Equality Summit in Parijs. Frankrijk is momenteel voorzitter van de Europese Unie en organiseerde in dat kader een bijeenkomst waarin werd gesproken over anti-discriminatiebeleid en de EU. 

De bijeenkomst ging vooral over een voorstel dat de Europese Commissie heeft gedaan om met nieuwe anti-discriminatie regelgeving te komen; een voorstel waar wij bij het COC uiteraard erg blij mee zijn. Er moet echter nog veel werk worden verzet voordat dit voorstel werkelijkheid wordt. 

Veel landen hebben geen zin in de implementatie van allerlei nieuwe regeltjes.… Ook Nederland staat nog niet voorin de rij te juichen. 

Het kabinet wil nu eerst gaan uitzoeken wat de implementatie kost in verband met de nodige aanpassingen die gedaan moeten worden om allerlei zaken zoals het openbaar vervoer toegankelijk te maken voor gehandicapten. Begrijpelijk, maar wat meer enthousiasme voor het hele voorstel zou wel op zijn plaats zijn…

Vorige week was ik op bezoek bij een mensenrechtenconferentie van de OVSE. De wat? Juist, de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa. Waarschijnlijk een van de minst bekende internationale samenwerkingsorganisaties. Waarschijnlijk ken je de OVSE wel van het waarnemen van verkiezingen in verschillende landen. 

De doelstelling van de OVSE is het bevorderen van samenwerking op militair, economisch en humanitair gebied.  De OVSE heeft ook een mandaat om zich in te zetten voor het monitoren van hate crimes, oftewel: geweld gericht op iemands specifieke persoonskenmerken. 

Wij vinden dat de OVSE zich uiteraard ook in moet zetten tegen homofobe hate crimes, geweld gericht op homo's of mensen die geacht worden er homoseksueel uit te zien. 

Een aantal partnerstaten bij de OVSE houdt homofobie echter van de agenda: in dit geval met name de Verenigde Staten, geïnspireerd door het Vaticaan als observerend partnerland.

Om homofobie toch op de agenda te zetten, namen wij dit jaar het initiatief om in de marge van de plenaire zitting een bijeenkomst te organiseren waarin we experts uitnodigden het woord te voeren over homofobe hatecrimes. Dit deden we samen met andere gerespecteerde mensenrechtenorganisaties: Human Rights Watch (waarvoor Boris Dittrich het woord voerde), Human Rights First en ILGA-Europe (een Europese koepelorganisatie van HLBT organisaties, waar COC Nederland lid van is). 

Naast hen nodigden wij voorts een 'frontliner' uit om het woord te voeren. Vertegenwoordiger van de Turkse homobewegingen spraken onder meer over hun ervaring met geweld tegen transgender prostituees (veel transgenders in Turkije belanden noodgedwongen in de prostitutie om hun levensonderhoud te kunnen blijven bekostigen).

Het zogenaamde side event verliep erg succesvol. De Nederlandse Ambassadeur van de OVSE bezocht het evenement, alsmede een hoge vertegenwoordiger van Griekenland, het land dat het voorzitterschap van de OVSE volgend jaar overneemt. Tijdens het evenement vonden interessante discussies plaats, bijvoorbeeld over het botsen van verschillende mensenrechten: de botsing tussen vrijheid van meningsuiting, vrijheid van Religie en bestaande verboden op hate speech. 

Tijdens de plenaire bijeenkomst sprak ik namens COC Nederland een verklaring uit waarin we partnerstaten oproepen om zich expliciet in te gaan zetten tegen homofobe hatecrimes. Hier vind je meer informatie.

Door onze aanwezigheid heeft homofobie zeer duidelijk op de agenda gestaan. 

Een aantal landen dat in het verleden negatief stond ten op zichte van homorechten liet zijn gezicht zien tijdens het side-event, of ondersteunde het EU-statement dat werd voorgelezen en waarin duidelijk werd gesteld dat alle discriminatiegronden op gelijke wijze en met gelijke kracht bestreden moeten worden. Zo vergroten we stapje bij stapje het draagvlak om actief te werken aan het bestrijden van homofobie.

Inmiddels ben ik even in Amsterdam. We maken ons op voor een tweetal bijeenkomsten die we dit jaar nog (mede-)organiseren bij de Verenigde Naties. Ook ben ik druk met het opvolgen van de studiereis aan Straatsburg die we vorige maand uitvoerden. Over het verloop hiervan zal ik jullie op de hoogte houden, maar nu weten jullie tenminste waarom het najaar zo druk is, in mensenrechtenland. 

De Raad van Europa, Europa weet Raad?

12/09/2008 @gay.nl

Lopend door de straten van Straatsburg denk ik terug aan mijn middelbare schooltijd, toen ik tijdens een schoolreis voor het eerst kennis maakte met de Europese Unie. Ik herinner me de zwarte kathedraal in het centrum van Straatsburg maar vooral ook de enorme gebouwen van de Europese Instituties. Grootse architectuur die enorme indruk op mij maakte.

De afgelopen jaren ben ik regelmatig naar Straatsburg teruggekeerd. Niet voor de keet, maar voor bezoeken aan het Europees Parlement of voor studiesessies die we met IGLYO (de organisatie waarvan ik de afgelopen jaren voorzitter was) organiseerden.

Deze keer heeft mijn bezoek een ander doel. Geflankeerd door COC bestuurslid Joyce Hamilton ben ik hier om de Raad van Europa beter te leren kennen. 

Let wel: dit is niet de Europese Unie, maar de oudste internationale organisatie in Europa! De Raad van Europa heeft als primaire doelstelling het bewaken van mensenrechten en is dus veel minder dan de Europese Unie een Sociaal-Economisch verbond. Het COC acht het tijd dat dit soort organisaties zich ook in moet zetten tegen homofobie. Er moet namelijk nog wel het een en ander gebeuren inzake discriminatie van homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders.  

Zoals met zoveel internationale organisaties is bij de Raad van Europa homofobie nog steeds een onderwerp dat gevoelig ligt. Dat bleek bijvoorbeeld uit een uitspraak die onze eigen René van der Linden vorig jaar deed, toen hij nog voorzitter was van de Parlementaire Assemblee van de organisatie (zeg maar de Tweede Kamer). Op een vraag waarom hij de problemen rondom de Gay Pride in Moskou niet besprak in een ontmoeting met toenmalig Rusland president Putin, antwoordde hij dat landen als Nederland haar progressieve houding ten opzichte van dit soort dingen niet teveel moest opdringen aan andere landen. 

Tja, wat te zeggen?

Nederlandse politici die zich internationaal soms op een meer dan ongepaste wijze uitlaten over beleidskwesties en persoonlijke opvattingen, zijn nog immer in grote getale aanwezig. Denk bijvoorbeeld aan de uitspraken die Premier Balkenende destijds in Indonesië deed. Geen reclame voor ons polderlandje!

Het COC probeert een bijdrage te leveren door Nederlandse politici die internationaal actief zijn van informatie te voorzien. Waardevolle input die zij in debatten met buitenlandse politici kunnen gebruiken wanneer zij zich homofoob uitlaten. In internationale fora is het namelijk niet zeldzaam dat men zich afvraagt of het promoten van homoseksualiteit de bevolkingsgroei in gevaar brengt, of dat homoseksualiteit een besmettelijke ziekte is.

Gelukkig is dit niet representatief voor de hele Raad van Europa. 

Zo heeft onafhankelijk mensenrechtenambassadeur Thomas Hammarberg al verscheidene malen aandacht gevraagd voor homofobie in Europa en opgeroepen tot een gezamenlijke aanpak van homofobie. 

Langzamerhand begint de organisatie het belang van homorechten steeds meer te erkennen. Er is echter nog een lange weg te gaan. De komende tijd zullen zowel vertegenwoordigers van de parlementen als de Nederlandse overheid een kans krijgen om de positie van homoseksuelen in de regio te verbeteren. En wij blijven een oogje in het zeil houden om er voor te zorgen dat hier het maximale wordt uitgehaald. 

Beloofd!

Visitors

These days I am hosting two very special visitors. Their names are Jazz and Caramelo and like most visitors they aren't Dutch. Mother and daughter are originally from Ibiza - but have spent a few months in Amsterdam now.

Sunday we spent at the beach: it was wonderful weather and with other friends we went for a long walk. Other days we have been cycling and walking around the city.

Jazz and Caramelo are extremely friendly and cuddly. Caramelo likes to sleep under the blankets and Jazz snors a little bit. Tonight we went for a walk and they tried to catch rabbits.

Well... I guess these dogs are a lovely distraction during this busy autumn!

My Digital Pet

Nabaztag is a digital bunny which you connects to the internet and reads out e-mail messages, weather forecasts, RSS-feeds and can serve as alarm. Nabaztag can move his ears, has various LEDs which light up if a new message arrives and speaks English and French. You just have to connect Nabaztag to your modem and....

AAAAAHHHH! I've been trying to connect Nabaztag to my modem for the past three months - and it doesn't work! Probably because I'm a computer nerd, but it's so frustrating. I even managed to stop my whole internet connection from working last week. My livebox (stupid modem!) doesn't allow the connection to be made. The helpdesk person yesterday was kindly enough to help me reconnect to the internet. So far so good. When I told about my bunny she said she wanted one too. And she advised me to look on wizzkid fora on the internet to find instructions. But they don't exist.

My Nabaztag will remain a very silent pet, I fear.

Back to work

Today I started to work again, after a couple of weeks of nice holidays! I spent my free days different from what I was used to during the past years, basically enjoying the summer (for what it was) in Amsterdam. It's good to be back at work - there's many things that need to be done - but to most of the things I'm looking much forward. A couple of weeks ago COC obtained consultative status with the United Nations, which means that we will now start to engage with various UN mechanisms. Amongst other activities I aim to facilitate access for colleage activists to relevant Human Rights fora - something which is much needed.





Uniquely, I've manage to spent over three weeks of my holidays in Amsterdam. As I enjoy being in the city this was a good experience. Have explored some sides of the city I didn't manage to see before (amongst which in particular culturally less responsible sites like a Shopping mall, the House of Horror and one of the biggest Cinemas in town to see Batman). Also I finished reading the autobiography of Bill Clinton - an interesting (but long) perspective into the life of an American president. Currently I'm reading 'Murder in Amsterdam' from the Dutch/Brittish author Ian Buruma, giving an interesting perspective on 'tolerance' in the Netherlands.




And of course there was Gay Pride in Amsterdam...which I watched from the side this year. My parents however were in the parade, on the 'Proud Parents' boat. My sister and I waved proudly back to them!

Istanbul Pride

This year I finally made it to Istanbul pride, and I am glad I did! The event was a great success: a happy celebration of the local community. Probably more than a celebration the pride was of great political value for the local community. Being visible in big numbers is still an important tool for showing the very existence of the community.

Tonight I went with a little boat on the Turkish canals together with some friends. I think that's one of the greatest things to do when living in Amsterdam.

Thoughts

Today is the first day of the rest of my life. Often I have been thinking this, and once when I still kept a diary, I even wrote these words. The credo always came to mind whenever I am unsatisfied with the situation I find myself in, and I feel a need for change. Regardless whether I feel I am in the need of a better condition, I want a new job, orI want to move or to loose weight: this credo always is an inner order for action.

And still, I frequently dream of how things in life could be better. In bad periods I occupy my mind with such pointless thoughts. Sometimes I start to plan actions, write down new years resolutions and share my intentions widely with friends. All these preparations are necessary to ensure that I truly realise the dream I have. But friends now that intentions often remain intentions. In better periods I tend to forget the dreams I have, and I realise that I like what I'm doing.



"Action speaks louder than words," as Mark Twain wrote, seems rationally a more attractive credo. It is strange but true: most good things in my life occur rather just because they happen, not because they are long time desired or even planned. But these things eventually often are the result of who you really are. Which often makes me wonder: are you the result of what you do, or are you the result of what you want to do.

Double loyalty

Well Mr. Hiddink, I think it's time for you to hand in your Dutch passport. After the victory of 'your' Russian team last night, it now is time to show where your loyalty stays....with Russia or with your home country!

Strange, I haven't heard anyone saying this. And this whereas not so long ago the debate on whether immigrants should be loyal to one country only dominated the political debate for a long time. Many politicians said that immigrants should hand in the passport of their home country, if they wanted to stay in the Netherlands.

Apparently such policy would not apply for emigrants. Would native Dutch people be able to share their loyalty? In case of Guus Hiddink (whom is the coach of the Russian national football team), this doesn't seem to be important.

To me this discussion is just a sign of a lack of self-confidence. If a government would need to demand loyalty from its citizens, then something is wrong with the country. What would be the next step after handing in your second passport? Would school children need to sing the national anthem in their classes each day? It all makes me think of non-democratic societies, where self-determination slowly becomes inferior to the needs of the nation. These nervous attempts seem to derive from an ignorance that young people increasingly feel that their identities are constructed from European or global symbols. And this development is not something of the past years, globalization simply has led to a redefinition of identities.

I haven't seen as much patriotism in the Netherlands as during the past weeks. During hopeless attempts to win the European Football championship many streets were coloured orange and red/white/blue, our national colours. Something seemed to unite citizens. Next to our national colours the Turkish national colour (red) is still very visible, as Turkey is still in the run to win the Championship. Maybe it makes some of our politicians happy that many Turks have two flags hanging out of their window: the Turkish flag and the Dutch flag. Now that is what I call shared loyalty!

So when I'll visit Istanbul next week and shall try to learn the Turkish anthem by heart, and sing for my fellow-citizens with the red flags!

Example

Recently I have been a faithless blogger! Today however Pieter's blog inspired me to catch up again. I guess that the last six months generally can be charactarized by saying that I exchanged IGLYO for more personal-quality-in-life. I've been trying hard to work less, which slowly is paying-of.

In the past months I visited New York twice, most recently last week. Even though these trips were for professional reason, I must confess my profound love for this city! The traffic, the smell, the people, the weather: everything made me love the city.

Well, following Pieter's good example I above share photo's from nice locations that I've visited recently. Top-down: Ibiza, Moscow, Tirana, Geneva, New York and Salzburg. In all those places I reunited with old friends or met new wonderful people, so truly all moments to cherish.

This weekend I visited Dennis in Strasbourg. Together with Juul and Kris we spent two wonderful days together. We ate delicious food and strawled through the silent streets of the city. As Juul and I both are allergic to cat we had the nice chance of camping in Dennis garden.

Kickstart

Last weekend the new IGLYO board visited Amsterdam for a handover board meeting. An amazing team - because they seemed still relax and happy after they discussed all the things coming up in the coming years...! I'm happy that the meeting took place - becuase now they can start with the real work, and I can take more distance from the work.

That is not a luxury - becuase the new year started with many new tasks. Increasingly I'm doing activities supporting the international policy development of COC NL - wonderful work! Next week I and Joyce will travel to NYC to further clarify our application for ECOSOC status to the NGO committee. Exciting, not only because this process has proven to be difficult for LGBT organisations in the past, but also because it's my very first time at the other side of the Atlantic! Those who read Dutch can follow our activities: http://www.publiek.coc.nl/weblog/.

Soon I will start a program with D66, my political party. The program will enable me to get to know better the party, as well to better understand the organisation of politics in the Netherlands. Exciting!

Happily I enjoyed a nice season break in Amsterdam, Munich and Salzburg!

The year of new opportunities!

And suddenly it is already 2008. A short lookback on 2007.

From L to R and T to B: Goa - India; Amsterdam - Netherlands; Istanbul - Turkey; Goa - India; Bled - Slovenia; Bishkek mountains - Kyrgyzstan; Odessa - Ukraine; Cyprus; Malaga - Spain; Bombay - India; Pyrenees - Spain; Istanbul - Turkey.

IGLYO's new dream team

Back home I try to look back on the last week. Four years suddenly feel like four months, or four weeks. I'm parting from something that shaped me so much - I'm happy, sad and proud at the same time.

A dream came true. IGLYO members adopted documents that will guide IGLYO into the future. A solid strategic plan, fresh statutes and new internal regulations and strong workplans for the coming three years were adopted on impressive consensus basis and with much support.

The educational guidelines were finished and debated. Representatives of COLEGAS, Fransesco de la Torre (mayor of Malaga) and Michael Cashman (chair of the LGBT intergroup in the European Parliament) came to opent he meeting.

And most important: a dream team was elected. I am confident that they will guide IGLYO further into its future.

Augustus, Bruno, Claire, Ilke, Lucy, Nanna and Simon: wishing you good luck!

So long IGLYO!

Dear friends,

A little bit more than four years ago I traveled to Lisbon. For the first time in my life I went to a real conference, for the first time in my life somebody paid my ticket. I didn’t really know what to expect, except that I understood the topic of the conference was ‘pride’. We slept the whole week in a hostel and the conference took place in a small community centre in Lisbon. For me it was to become the most special week of my life. Back home I tried to explain what IGLYO had done with me – but it was so hard to explain. One week of spending time with like minded people – one week of full dedication and energy.

Now, four years later I stand in front of you here in Malaga to say goodbye. To say goodbye from an organization that has played such an important part of my life. I had the privilege to work for an organization that is very unique. Like many other people: I became a bit of IGLYO…and slowly IGLYO became also a little bit of me. After these days I have the full confidence, that IGLYO will continue to become a bit of you – and that is what the truth strength of IGLYO is: a youth organization that knows what it works for.

It was a conviction that I should do this work, that I should take on the challenge of supporting an organization which does not know much of it equals. The conviction however did not come from inside. It came from you. It came from stories of exclusion, stories of injustice, spoken by brave, courageous people – people whom when they got together develop magic amounts of energy.

Four years have passed away now – they feel like a few months. Many challenges we have faced, and many challenges will also remain. Our belief and your inspiration helped us reconstructing the organization to what we are today: a well respected partner in the field of European Youth affairs.

IGLYO can not do without its volunteers. In the past years I had the lucky opportunity to work with many. Too many to thank all in person, but a few I want to thank. In particular the people that I started working with: Ruth, Jasna and Jelena. Those who started with me in this board: Maxence and Beverley. Those who work with me now, and still bear with my endless demands: Fabio, Darren, Lucy and Bruno. For you I have a little present to remember this meeting.

But also I thank people from outside, whom helped me reflect and have given me assistance and inspiration when I needed that. Evelyne, Judit, Bettina and Dennis: without you this work would very likely not have been possible.

I believe there is a future for IGLYO. Many of the numerous activists that once were part of IGLYO are now part of other important human rights organizations. The strategic plans and the commitment that have been show during this meeting gives me hope for considerable work to be carried out in the coming years. The confidence and trust that are given to the new board are an important asset in that, and I hope that the new board will continue building partnerships and encourage cooperation with youth organizations, and other organizations. Together we stand strong.

But dear friends, it is also my duty to share with you also my concerns. The work pressure on a small group of volunteers is enormous. This small group of people is too often characterized by their Western-European citizenships. Activists from other regions of Europe are extremely occupied by running their local and national movements – often already as volunteers. This creates a geographical power imbalance which needs to be challenged. We can not continue letting go the great contributions that young people from all regions in Europe can make.

At the same time there continues to be a lack of resources. The potential opening of an office next year will slightly improve the work conditions of the preceeding board. But let’s not create an air bubble: one person will not be able to run the complete administration and carry out the organization of events. The amount of work continues to increase, and this needs to be tackled. You all have an important role in this. I believe that only by showing vision, unity and true leadership we can expect this support to increase in the coming years.

Many efforts have been made to raise IGLYO’s profile in the past years – to position IGLYO in such way that both the number of activities engaging members can grow, the policy development can improve and extend, as well the capacity to accept an increasing amount of important partnerships can be developed. This work has to continue. We have to react on the policy developments in the EU, the Council of Europe, the OSCE and the UN, in order to create better standards for the realities of young people. We need to target our actions, and I am convinced that the new board will be helped by the existence of a strategic plan that will allos them to focus and target their energies.

But foremost, let’s not forget why we do this work. Our meetings have demonstrated repeatedly the unacceptable situation in which young LGBT people still find themselves daily. Why is the 14-year old Danny, living in a small village of the Netherlands, being criticized for being gay? Because many people in the Netherlands feel that at this age he can’t be sure about his sexual orientation yet. Self-determination is an important aspect of human rights principles that we need to advocate for.
Why is 19-year old Denise in Bulgaria forced to work and leave home? Because her parents wouldn’t take care of her anymore after she came out. We need to build project around intercultural and inter-religious dialogue – to ensure a better understanding of whom we are.
Why are numerous schools still refusing to discuss LGBT issues in their curricula, herewith contributing to social exclusion of LGBT young people? And when can these schools be kept accountable for the mental damage that they herewith cause? When can these schools be kept accountable for the isolation that they cause, isolation sometimes leading to suicide?

And then I do not speak even about the situation of young people elsewhere in the world. IGLYO is the only international LGBTQ Youth organization of this seize world wide. Why? Because we have it relatively good. Let’s not forget that. Let’s not forget that we carry a responsibility towards the situation of LGBTQ young people elsewhere in the world.


Dear friends, I must say that saying goodbye hurts. It helps to know that there is a new competent and enthusiastic board waiting to take over. I want to wish the new board a lot of luck with their work, I am confident that they will further guide IGLYO in the directions that we are needed to go. I have two little presents that should give some luck to the next board. I hope they will stay with IGLYO, and that the new board will give these presents to the new board.

One present is from Darren, Fabio and me. It’s a mirror for the new office, so that we can always remember whom we are working for. \

The other present is something more personal. It is a piece of the homo-monument in Amsterdam. A place where I often go to eat a sandwich for lunch. The triangle next to the Westerchurch in Amsterdam represents past, present and future. It commemorates those that became victim of who they are. In the summer tourists rest on the monument without knowing what the monument is – it makes it just a part of the environment. There is a text on the monument which still is a dream to so many young lgbt people in the world, it reads ‘to friendship, such an endless longing’.

It provided me with much inspiration, hope and perspective. I hope this piece of stone will bring the same to you.

Dear friends, thank you for all the great work and experiences in the past years. I wish you all the best for your future work and hope to be able to continue working with many of you.


So long, IGLYO!